Początkowo osada nosiła nazwę Rożan i była wsią książęcą, a być może grodem. Wpływ na rozwój miało położenie nad spławną rzeką. W 1378 r. książę Janusz I Starszy lokował miasto Różan na prawie chełmińskim[6]. Od XV w. miasto było stolicą powiatu różańskiego i ziemi różańskiej, a od XVI w. starostwa grodowego. W 1581 ustanowiono tu skład soli dla całego północnego Mazowsza. Upadek miasta miał miejsce na przełomie XVII i XVIII w, ożywienie nastąpiło w drugiej połowie XIX w. W okresie międzywojennym blisko połowę mieszkańców miasta stanowili Żydzi, w chwili wybuchu II wojny światowej liczba mieszkańców wynosiła 5800. W czasie obrony Różana w 1939 miasto niewiele ucierpiało, skuteczna obrona mostu w dniach 5-8 września została odwołana na skutek sprzecznych rozkazów. Żydowscy mieszkańcy miasta częściowo uciekli, a pozostali zostali z niego wygnani we wrześniu 1939.[potrzebny przypis] Jesienią 1944 podczas walk o uchwycenie przez Armię Czerwoną przyczółków na zachodnim brzegu Narwi miasto zostało prawie całkowicie zniszczone, po wojnie stopniowo odbudowane. Powstały wówczas niewielkie zakłady produkcyjne i osiedle mieszkaniowe. Źródło
Na ziemi różańskiej pierwszą świątynię, pod św. wezwaniem Jana Chrzciciela, wzniesiono najprawdopodobniej już w XI wieku. Natomiast w końcu XIV wieku wybudowany został drewniany kościół Najświętszej Maryi Panny. Murowaną świątynię św. Anny ufundowała królowa Anna Jagiellonka w 1. połowie XVI wieku. Niedługo potem zamówiono obraz patronki parafii. Wizerunek św. Anny Samotrzeciej wykonał nieznany artysta na przełomie XVI i XVII wieku. Umieszczono go w głównym ołtarzu. Obecnie oryginał znajduje się w Muzeum Diecezjalnym w Płocku. W różańskiej świątyni, w kaplicy św. Anny, można dziś podziwiać jego wierną kopię. Źródło
